Mijn eerste serieuze vriendje was een Syrische jongen uit een asielzoekersgezin. Ik was net 16 en (erg romantisch) zag hem bij de botsauto's staan op de piepkleine kermis bij ons in het dorp. Ik was al niet erg een dorpsmeisje en vond de stad veel interessanter. Er van uit gaande dat deze jongens (ze waren met een groepje) ook uit de stad kwamen, ging ik met wat vriendinnetjes er op af.
Hij bleek nog niet zo lang aan de buitenrand van ons dorp te wonen in een oud hotel met zijn familie. Zijn Engels was redelijk goed en dat van mij gelukkig ook. Eerlijk is eerlijk, ik vond het ook gewoon mega interessant. Ik had wel van Syrië gehoord uiteraard en wist een beetje wat asielzoekers waren, maar niet veel. Dus ik vroeg hem de oren van het hoofd. Ik ben ook een persoon die overal totaal blanco ingaat, dus toen vrienden me gingen waarschuwen, dacht ik altijd: wat bedoel je nou, je kent die mensen niet eens.
Toen we na een tijdje "wat hadden", want zo gaat dat als je 16 bent, vroeg hij of ik zijn familie wilde zien. Ik heb zelf 1 zusje. Hij had 2 grote broers, een zusje en 3 kleine broertjes. Een hele oude vader en een nog vrij jonge moeder. De vader lag vaak op bed kan ik me nog herinneren en de moeder was altijd bezig. Ik weet nog dat hij me vertelde dat zijn broers eigenlijk meer zijn vaders waren en dat die hem ook wel eens een tik verkochten, maar dat vond hij normaal. Ik kan me ook nog herinneren dat ik diverse pogingen heb gedaan om het voor elkaar te krijgen dat zijn zusje ook af en toe met ons mee mocht, maar daar kwam echt ruzie van thuis.
Zijn broers kregen vrij snel werk en de jongste kinderen gingen nog naar school. Hij was 17 en viel er eigenlijk een beetje buiten. Wat na een tijdje resulteerde in veel op straat rondhangen met andere jongens die ook geen klap te doen hadden. Dat waren jongens uit de stad, want de jongens uit het dorp "mochten hem niet" zei hij zelf. Ik dacht dat hij een beetje overdreef, totdat ik een keer bij de snackbar stond te wachten en er een hele groep jongens naar buiten kwam om te vragen of ik mijn vriend wel kon vinden in het donker. "We pakken hem nog wel, hij moet met zijn poten van de meiden in het dorp afblijven". Ik was te verbijsterd om te antwoorden en fietste weg. Zo stond ik ook een keer ergens net uit het zicht toen ik iemand tegen hem te keer hoorde gaan in dit soort taal: "Wat jij hier doen? Jij hier niet horen!" Toen ik vervolgens te voorschijn kwam zei de man: "Oh, hij hoort bij jou? Neem maar gauw weer mee." Ik kon me daar heel boos over maken, hij haalde meer zijn schouders op.
Ik merkte wel dat de vrienden waar hij mee om ging niet allemaal zulke lieverdjes waren. Sommige dachten blijkbaar dat ik geen Engels kon, dus soms ving ik wat van de gesprekken op. Thuis ging het ook niet goed en op een gegeven moment is hij van huis weggelopen. Daarna met een paar vrienden een oud gebouw gekraakt, waar ook ineens allemaal spullen stonden. Toen ik vroeg waar ze het vandaan hadden zeiden ze dat ze het gekregen of gevonden hadden. Ik was misschien ook wat te naïef in die tijd, ik denk niet dat ik het echt geloofde, maar ik had ook geen zin in steeds ruzie met die jongens. Ik had al heel vaak gezegd en gezeurd dat die jongens geen goede vrienden waren. Ze kwamen ook een keer op mijn school en hadden ergens graffiti gemaakt. Ik werd vervolgens daar op aangekeken op school, maar ik was al boos op ze geweest en had ook geen zin om op school uitleg te geven.
Ik zag hem ook steeds minder. Op een gegeven moment was het bijna kerst en een familielid van mij was overleden. Ik had hem gebeld en hij zou langskomen. De deurbel ging en het zusje van 1 van zijn vrienden stond voor de deur. "Je moet nu naar het politiebureau, ze zijn opgepakt!" Verder wist ze ook nog haast niks, dus besloot ik om heen te gaan, al vond ik het doodeng. Wat zouden ze in vredesnaam gedaan hebben. Ging het om de spullen in dat huis of was er nog meer aan de hand? En waarom moest ik eigenlijk naar het politiebureau? De agenten waren heel vriendelijk, maar ook overduidelijk. Ze hadden harstikke stoned een tankstation overvallen met zijn 4en en waren aan de overkant bij de bushalte gaan zitten wachten op de bus. De politie kon ze zo meenemen.
Nou wist ik dat ze meestal met zijn 5en waren en daar vroeg de poltie ook naar. Gelukkig wist ik nauwelijks iets van die andere jongen. Het voelde op dat moment net of ik in een hele slechte poltieserie zat. Ik voelde me ook belazerd. Boos. Verdrietig. En ik moest het mijn ouders gaan vertellen. Die reageerden ontzettend lief. Ze hebben samen met mij maatschappelijk werk gebeld en gevraagd wat we het beste konden doen. Zijn familie wilde niks meer met hem te maken hebben in eerste instantie. Hij had daar alleen de kleding die hij aan had en verder niks. Boven verwachting vroeg mijn moeder toen of ze met me mee moest gaan op bezoek. Ik wist niet wat ik hoorde. De maatschappelijk werkster zorgde voor spullen uit zijn huis en wij namen van alles mee, zoals een radio, cassettebandjes, brieven van vrienden en mijn moeder had zelfs geld mee, zodat hij zelf sigaretten enz. kon kopen daar.
Daar gingen we dan, naar 't Nieuwe Lloyd http://nl.wikipedia.org/wiki/'t_Nieuwe_Lloyd
Met de trein naar Amsterdam en daarna naar een station in Amsterdam Zuidoost. Er was bijna niks kan ik me nog herinneren, een soort leeg terrein met 2 of 3 grote gebouwen. En dan sta je ineens voor een gevangenis. Bij binnenkomst de tassen en zakken leeghalen en alles in een kluisje stoppen, daarna door een poortje en de gekleurde lijnen volgen. Na een tijdje mochten de spullen er aan de andere kant weer uit halen, er was 1 cassettebandje weg volgens mij, ingesproken door vrienden (was niks raars aan trouwens, ik had hem zelf ook geluisterd.) En de spullen voor hem mochten we daarna meenemen. Daar moesten we in een soort kantine met meerdere mensen wachten en kwamen ze 1 voor 1 binnen lopen. Op zich leek het een gemoedelijke sfeer, hij ging koffie en thee voor ons halen, had zijn eigen kleren aan. Maar toen ik vroeg wat de jongen aan de tafel verderop had gedaan zei hij: "Zijn tante vermoord". Toen zag ik eigenlijk hoe verdrietig hij er uit zag, ergens was ik nog steeds boos, maar vond het ook wel heftig allemaal. Vooral ook omdat hij met verder niemand contact had, zijn familie wilde niet komen en als hij mocht bellen, belde hij mij.
Hoe raar het misschien ook klinkt, maar ik heb het toen nog niet meteen uitgemaakt. Hij heeft daar meerdere malen naar gevraagd en ik wilde daar pas over praten als hij er uit was. Ik was nog steeds te boos ook. Hij stuurde af en toe getypte brieven in het Nederlands, hij had er duidelijk heel erg zijn best op gedaan en ik kreeg ook 2x een soort knutselwerkje opgestuurd. Iets met kralen en de ethiopische vlag (reggea kleuren) volgens mij. Ik heb het wel ergens bewaard.
Na een tijdje (hij moest 6 maanden zitten) merkte ik dat hij aan het veranderen was, hij werd harder zei hij. Ik merkte het ook aan zijn uitspraken en zijn toon in de gesprekken. De maatschappelijk werkster nam ook weer contact op en gaf aan dat de familie nadat hij terug zou komen wilde verhuizen en opnieuw wilde beginnen. Dat het misschien beter was als ik daar ook niet meer bij hoorde. Raar als er zo over jou gepraat wordt, maar ik was zelf eigenlijk ook al aan het twijfelen, ik vond het alleen vreemd om het over de telefoon in de gevangenis uit te maken. Toen belde hij zelf een keer, ik had ook gevoelens voor iemand anders en dat heb ik toen ook gezegd. Het was geen vervelend gesprek, we zagen het allebei wel aankomen ofzo. Ik weet ook niet meer precies hoe dat gegaan is, want ja, ik was 16 en het was ook niet een hele normale situatie.
Toen hij vrij kwam heb ik hem niet zoveel meer gezien, vlak daarna hebben we nog wel een paar keer gepraat en hij is vlak voordat hij wegging langs gekomen om een foto te laten zien van zijn aanstaande vrouw. Zijn ouders hadden besloten hem uit te huwelijken, of in elk geval, er was afgesproken met haar familie dat ze zouden gaan trouwen. Ik probeerde dat te begrijpen, maar dat deed ik niet. Ik vroeg of ze lief was. Hij zei dat hij haar niet echt kende, maar dat ze vast wel lief was. Dat hij eigenlijk nog hartstikke gek op mij was en mij nooit zou vergeten.
Ik heb dit in die tijd niet aan veel mensen verteld en zeker niet op school. Ik heb geen idee wat voor verhalen er rondgingen hierover, maar dat boeide me niks. Er was ooit 1 leraar die zei: "Ik heb je al een tijdje niet zien lachen, ik heb iets gehoord en ik heb wat voor je, je hoeft niks te zeggen verder."
Het was een boekje over Syrië, dat ben ik nooit vergeten. Ook die jongen ben ik nooit vergeten. Ik heb ooit zijn broer gesproken en die vertelde dat hij 4 kinderen had, dat hij gelukkig was en het goed met hem ging. Dat vond ik toch fijn om te horen.
Ik wil met dit verhaal geen oordeel geven. Toch zat er veel meer achter nog dan ik in dit stukje tekst kwijt kan. Ergens begreep ik hem gedeeltelijk en ook weer helemaal niet. Waar ik vooral heel blij mee was, is ouders die zo reageren als de mijne hebben gedaan. Wel erover praten, maar zonder ooit echt te oordelen. Daar ben ik ze nog steeds heel dankbaar voor.
.png)
