Voetbalkijkende vrouwen

Ze bestaan echt.

Vrouwen die voetbal kijken leuk vinden.

Niet om naar de leuke voetballers te kijken of de gespierde kuiten,

 (wat is daar toch aantrekkelijk aan?) maar omdat ze voetbal leuk vinden.

 

Toegegeven,

ik begon fanatiek met kijken omdat ik een ietsje verliefd was op Robbie Witschge.

Mijn opa had in Rotterdam een sigarenwinkel,

maar verkocht bijvoorbeeld ook souvenirs en kaarten voor de wedstrijden van Feyenoord.

Ook stond hij bij de Kuip met een standje. Al toen ik een jaar of 4 was had ik een Feyenoord pyjama. Vrij logisch dat ik begon met het kijken naar wedstrijden van Feyenoord. Mijn vader was een echte voetballiefhebber. Hij was zelf elftalleider, al was dat echt een gezelligheidsteam vooral, maar keek ook heel veel voetbal en als mijn vader voetbal keek, dan viel er niet zoveel met hem te praten. Behalve als het over voetbal ging. En dat vond ik gezellig, dus ik probeerde zoveel mogelijk indruk te maken door goed op te letten en bij alles te vragen waarom dat gebeurde of hoe dat heette.

 

Ik kan zelf voor geen meter voetballen, ik mocht wel vaak meedoen als 1 van de weinige meisjes, maar dat was vooral omdat ik anders boos werd (dit hoorde ik later van een klasgenootje, dacht zelf eigenlijk dat ik gewoon mee mocht doen.) Ik heb het ooit voor elkaar gekregen om de bril van de juf van groep 3 haar gezicht te schoppen en daar schrok ik zo van dat ik naar huis was gerend.

In elk geval.

 

Het is wel anders als je zelf voetbalt, daar ben ik het mee eens, maar waarom moet altijd de eerste vraag zijn: "Weet je wel wat buitenspel is?" Zucht. Ik heb wel eens een op een verjaardag gezeten waar een discussie was over wie er tijdens het EK in 88 had gescoord in een bepaalde wedstrijd. Ik had die videoband wel 100x gezien, dus ik noemde de naam en de minuut erbij. De halve kamer zat me een soort van aan te gapen. Alsof je een bezienswaardigheid bent ofzo. Ik heb ook ooit meegemaakt dat ik tijdens een WK of EK ergens in een kroeg wilde kijken met vrienden en iemand vroeg of hij op mijn plek mocht zitten, aangezien ik vast niet echt keek. Ik was extra vroeg gegaan, omdat ik vooraan wilde zitten en geen minuut wilde missen.

 

Het gepraat eromheen geef ik toe, dat zal misschien een mannendingetje zijn. Een nabeschouwing prima, maar een volledig voetbalprogramma kijk ik dan weer nooit.

Misschien ook wel door de totale mannensfeer die er vaak in zo'n programma zit.

Maar een avondje voetbal kijken? Mij maak je er echt wel blij mee. Tien keer liever dan een romantische comedy.