Auw

Toen ik een jaar of 4 was, was ik op een dag met mijn vriendje buiten aan het spelen.

We hadden likkoekjes gekregen.

Ik weet niet of ze echt zo heetten, maar zo noemde ik ze in elk geval.

De bovenkant was een klein gesuikerd laagje met een felle kleur

en die kon je er heel makkelijk af likken.

Het koekje zelf was niet zo heel erg bijzonder.

 

We hadden een touwtje aan een stok gebonden, want we wilden gaan vissen.

Dit deden we in een put met zo'n metalen rooster, die bij ons in de  buurt in de stoep zaten. 

Er zit immers water in een put en in water zwemmen vissen.

We zaten op de grond naast de put,

bonden het koekje aan het touwtje vast en lieten het in de put zakken.

Samen zaten we over de rand te kijken en na een tijdje was het koekje verdwenen. 

We waren er van overtuigd dat de vis het dus moest hebben opgegeten.

En we hoorden ook blub geluidjes.

 

Op een gegeven moment waren de koekjes op en hadden we nog steeds geen vis gevangen.

We hoorden weer blub geluidjes, maar we zagen de vis maar niet.

Uiteindelijk besloten we dat de put open moest, want dan konden we het beter zien.

We tilden het loodzware rooster een stukje omhoog om beter in de put te kijken

en ik liet los om bij de rand steun te zoeken en er overheen te kijken.

Het rooster was nu veel te zwaar om lang alleen te houden, dus mijn vriendje liet hem vallen.

Op mijn vinger.

 

We waren zo'n 3 blokken van mijn huis vandaan, mijn vriendje woonde daar in de buurt, maar mijn moeder hoorde me gillen of ik heb gewoon de hele weg naar huis gegild.

Ik herinner me van de rest niet zoveel meer, ik weet dat ik heel veel bloed zag, daar het meeste van was geschrokken en dat ik aan 1 stuk door naar huis gerend ben.

Er heeft ook een tijdje nog een soort bloedspoor naar ons huis toe gelopen.

 Er hing een klein stukje van mijn wijsvinger's topje los,

 maar de dokter kon dat gelukkig hechten.

Ik leerde die dag dat vissen niet in putten zwemmen

en ik heb er een klein litteken met een mooi verhaal aan overgehouden.